Ze werd geboren met een grotendeelse afwezigheid van armen en benen, én ze noemt zichzelf A lifelover of a next level. Natuurlijk zijn nogal wat dingen moeilijker als je geboren bent met zo’n duidelijke handicap, maar misschien – nee eigenlijk wel zeker – geniet ze meer dan andere mensen.
Door Basti Baroncini
En op 18 oktober is Eva één van de sprekers bij TEDxArnhem. Net heeft ze weer een televisieprogramma afgewezen, voor de vijfde keer al. ‘Natuurlijk is die presentator ontzettend knap, maar weet je, ik wil niet geportretteerd worden alleen maar om m’n handicap. Het hoofddoel hier op aarde is LÉVEN, en dat ik minder grote armen en benen heb is echt maar een bijzaak. En ik wil gewoon niet dat mijn bijzaak een hoofdzaak wordt. Kan Hilversum zo vaak bellen als ze willen, maar ik doe het niet.’
Liever benen dan armen
Zou je armen en benen willen hebben, vraagt de naïeve interviewer. ‘Waarom’, antwoordt Eva, ‘ik ben toch goed zoals ik ben?’ Ja, natuurlijk, maar het maakt het leven soms wel wat makkelijker. ‘Ja, dat is waar. Maar ik wil het gewoon doen met wat ik heb gekregen. Als er een pilletje zou zijn waarmee ik armen en benen zou kunnen krijgen, zou ik eerlijk waar niet weten of ik ‘m zou nemen.
Misschien alleen de benen, ik zou dolgraag eens willen fietsen. Maar armen? Daar zou ik echt over na moeten denken. Laatst heb ik mezelf armen gefotoshopt op een foto, maar dat ziet er niet uit joh… mij met armen.’
Onafhankelijkheid
‘Op mijn zestiende zag ik op YouTube een filmpje van een vrouw zonder armen en benen. En dat raakte me enorm. Die vrouw heeft zó ontzettend veel kracht in zich! Ze verdient haar eigen geld, voedt haar eigen kinderen op… ze leidt helemaal haar eigen leven. Daarmee is ze de belichaming van míjn diepste verlangen: onafhankelijkheid. Ik wil zó graag onafhankelijk zijn. En je kunt wel zeggen dat ik met mijn lichaam de beste uitdaging heb gekregen om dat verlangen helemaal uit te leven.’
Door Basti Baroncini
En op 18 oktober is Eva één van de sprekers bij TEDxArnhem. Net heeft ze weer een televisieprogramma afgewezen, voor de vijfde keer al. ‘Natuurlijk is die presentator ontzettend knap, maar weet je, ik wil niet geportretteerd worden alleen maar om m’n handicap. Het hoofddoel hier op aarde is LÉVEN, en dat ik minder grote armen en benen heb is echt maar een bijzaak. En ik wil gewoon niet dat mijn bijzaak een hoofdzaak wordt. Kan Hilversum zo vaak bellen als ze willen, maar ik doe het niet.’
Liever benen dan armen
Zou je armen en benen willen hebben, vraagt de naïeve interviewer. ‘Waarom’, antwoordt Eva, ‘ik ben toch goed zoals ik ben?’ Ja, natuurlijk, maar het maakt het leven soms wel wat makkelijker. ‘Ja, dat is waar. Maar ik wil het gewoon doen met wat ik heb gekregen. Als er een pilletje zou zijn waarmee ik armen en benen zou kunnen krijgen, zou ik eerlijk waar niet weten of ik ‘m zou nemen.
Misschien alleen de benen, ik zou dolgraag eens willen fietsen. Maar armen? Daar zou ik echt over na moeten denken. Laatst heb ik mezelf armen gefotoshopt op een foto, maar dat ziet er niet uit joh… mij met armen.’
Onafhankelijkheid
‘Op mijn zestiende zag ik op YouTube een filmpje van een vrouw zonder armen en benen. En dat raakte me enorm. Die vrouw heeft zó ontzettend veel kracht in zich! Ze verdient haar eigen geld, voedt haar eigen kinderen op… ze leidt helemaal haar eigen leven. Daarmee is ze de belichaming van míjn diepste verlangen: onafhankelijkheid. Ik wil zó graag onafhankelijk zijn. En je kunt wel zeggen dat ik met mijn lichaam de beste uitdaging heb gekregen om dat verlangen helemaal uit te leven.’
'Mag ik je op de foto zetten Eva?' 'Ja maar ik moet shinen niet mijn rolstoel!'
Hokjesland
‘We wonen in een prachtig land, waar alles goed geregeld is voor mensen zoals ik. Maar soms word ik moe van de regels en de hokjes. Als ik wil, kan ik met mijn handicap steeds rondgereden worden in een taxi. Maar dat wil ik niet. Ik wil bijdragen aan de maatschappij, vanuit vrijheid. En die taxi’s – hoe lief ook – die belemmeren me. Maar je moest een weten aan welke regels ik moet voldoen om in aanmerking te komen voor een aangepaste auto. Soms wordt het me allemaal even teveel, maar gelukkig heb ik twee lieve ouders die me veel helpen.’
‘We wonen in een prachtig land, waar alles goed geregeld is voor mensen zoals ik. Maar soms word ik moe van de regels en de hokjes. Als ik wil, kan ik met mijn handicap steeds rondgereden worden in een taxi. Maar dat wil ik niet. Ik wil bijdragen aan de maatschappij, vanuit vrijheid. En die taxi’s – hoe lief ook – die belemmeren me. Maar je moest een weten aan welke regels ik moet voldoen om in aanmerking te komen voor een aangepaste auto. Soms wordt het me allemaal even teveel, maar gelukkig heb ik twee lieve ouders die me veel helpen.’
RSS-feed